Koei Kan Karate Do

H πρωταρχική μετάφραση του Koei-Kan :

Ευτυχία ( ko )

Ευημερία ( ei ),

Χώρος ( kan ),

Yποδηλώνει την υποκείμενη φιλοσοφία της: «Ευημερία με ευτυχία προς το μέλλον» ή «Η Ευτυχία και η Ευημερία στον χώρο». Ο τελικός σκοπός του Koei-Kan , μέσω μαχητικής εκπαίδευσης και πειθαρχίας, είναι να καλλιεργήσει χαρακτήρα. Το Koei-Kan είναι αφιερωμένο στην ανάπτυξη του πνεύματος και ενθαρρύνει το άτομο να βρει την επιτυχία και την εκπλήρωση.

Η ιστορία του Koei – Kan

Το Koei-Kan Karate-Do είναι ένα παραδοσιακό σύστημα Ιαπωνικής πολεμικής τέχνης και ιδρύθηκε από τον kancho (επικεφαλής του συστήματος) sensei Eizo Onishi το 1952. Ίδρυσε το πρώτο του επίσημο dojo στις 2 Απριλίου 1954 στο Kanagawa-Ken της Ιαπωνίας. Ο δάσκαλος Onishi ήταν ο ανώτερος φοιτητής δύο πολύ διάσημων και εξεχόντων δασκάλων καράτε Οκινάουα:

O Kanken Toyama (1888-1966), γεννήθηκε στη πόλη Shuri της Okinawa, από μια οικογένεια ευγενών και ήταν ο βασικότερος δάσκαλος του Onishi Eizo. Εκπαιδεύτηκε στο Καράτε από τον Yasutsune Itosu, αρχηγό της σχολής Shuri-Te, τον Kanryo Higaonna, αρχηγό της σχολής Naha-Te καθώς και από τον master Itarasaki. Η εκπαίδευσή του συμπληρώθηκε με την εκπαίδευση όπλων από τους Chodo, Oshiro (1887-1968), Chosin Chibana (1887-1969) και Tani. Το 1925 ο Toyama πήγε στη Taiwan όπου εκπαιδεύτηκε στο κινέζικο kempo με τους master’s Chin και Pin. Το 1931 άνοιξε dojo στο Τόκιο με την επωνυμία «Shudokan». O Kanken Toyama, πρότεινε το όνομα ” Koei-Kan “ στον Onishi.
Στις 20 Μαρτίου του 1930 άνοιξε το πρώτο dojo του στο Τόκιο, που το ονόμασε “Shu Do Kan”, που σημαίνει “η αίθουσα για τη μελέτη του τρόπου Καράτε”.
Το 1946 ίδρυσε την Ομοσπονδία “All Japan Karate-Do Association”, σε μια προσπάθειά του να ενώσει το Οκινουανέζικο με το Ιαπωνικό Καράτε.
O Toyama πέθανε στις 24 Νοεμβρίου 1966.

Ο δεύτερος δάσκαλος του ήταν ο Juhatsu Kyoda (1888-1967). O Juhatsu Kyoda, γεννήθηκε στη πόλη Naha της Okinawa και ήταν ο δεύτερος σπουδαιότερος δάσκαλος του Onishi. Δάσκαλος στο επάγγελμα ο Kyoda, υπήρξε μαθητής του Kanryo Higaonna, κοντά στον οποίο άρχισε την εκπαίδευση σε ηλικία 15 ετών. Μαθήτευσε μαζί με τον Chojun Miyagi, τον ιδρυτή του συστήματος Goju Ryu Karate-Do, ο οποίος άρχισε την εκπαίδευση ένα μήνα αργότερα από τον Kyoda. Το 1932 ο Kiyoda άρχισε να μελετάει κινέζικο kempo από κάποιον Κινέζο δάσκαλο που ζούσε στην Okinawa. Το στυλ του Kyoda ονομάζεται, «toon ryu», το οποίο αναφέρεται στους δύο πρώτους χαρακτήρες του ονόματος του Higaonna.
Ο Kyoda ήταν δάσκαλος μέσης εκπαίδευσης και Διευθυντής που καθιέρωσε τα προγράμματα για το Καράτε μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα της Okinawa. Στην 10ετία του 1930, έγινε ο αρχηγός του Dai Nippon Butokukai. Το 1944 εγκαταστάθηκε στη πόλη Beppu στο νησί Kyushu παίρνοντας μαζί του περιορισμένο αριθμό μαθητών. Κατά την διάρκεια των τελευταίων του χρόνων ο μικρότερος γιος του Juko συνέχισε την διδασκαλία του. Ο master Kyoda ήταν επίσης γνωστός για την εξειδίκευσή του στο kata Sanseiru. Πολύ σημαντικές πληροφορίες για τον έν λόγω δάσκαλο αντλούμε και από το παρακάτω site του συστήματος μας ( https://www.koeikanblackbelts.com/articles/historical-archives/kiyoda-juhatsu  ) . Σε αυτή την αναφορά φαίνεται καθαρά ότι πολλοί μεγάλοι δάσκαλοι και οι δείκτες συστημάτων της εποχής ήταν συναθλητές και προπονιόταν στις ίδιες σχολές :

KIYODA JUHATSU

Tōon-ryū (東恩流, Tō’on-ryū) is a style of Okinawan Karate founded by Juhatsu Kyoda.

Juhatsu Kyoda (許田 重発, Kyoda Juhatsu, December 5, 1887–August 31, 1968) entered the dojo of Higaonna Kanryō in 1902 and continued studying with him until Kanryō’s death in 1915. One month after Kyoda started, Miyagi Chōjun (co-founder of Gōjū-ryū) entered the dojo. In 1908, Kenwa Mabuni (founder of Shitō-ryū) also joined the dojo of Higaonna Kanryō.

In 1934 Kyoda received his Kyoshi license from the Dai Nippon Butoku Kai.

Apparently Kyoda knew two versions of Seisan: one from Higaonna Kanryō and one from Higaonna Kan-yu, but only passed on the Kan-yu version. He learned Jion from Kentsū Yabu and Nepai from Go Kenki. By far Higaonna Kanryō had the most profound impact on him as Kyoda devoted well over a decade of his life to learning Kanryō’s karate. He ultimately named his style after him: Tō-on-ryū (literally ‘Higaon[na] style’).

Tōon-ryū curriculum includes:

Taiso — a set of preparatory exercises that includes warming up, stretching, push ups using knuckles and feet fingers, abs etc;

Kihon — a set of basic blocking, punching, kicking and striking as well as standing and in motion;

Kata List:

Kihon 1: Kata made by Kyoda Juhatsu;
Kihon 2: Kata made by Kyoda Juhatsu;
Sanchin: Kata of Kanryo Higaonna;
Shiho-uke/Tsuki-uke: “Receiving from four directions” or “Punching & Blocking”, kata made by Kanzaki Juwa, includes basic blocking, turning, punching and kicking, hard to be mastered, a starting point to learn advanced Tōon-ryū Kata;
Kan’yu Seisan: a kata taught to Kyoda Juhatsu by Higaonna Kanryo’s older cousin, Higaonna Kan’yu (differs from other Okinawan Seisan);
Sanseru: Kata of Kanryo Higaonna;
Kowa (Kihon 3): Kata made by Kyoda Juko and Kanzaki Juwa senseis. Name comes from the Kanji of the names of Kyoda Juko (KO) and Kanzaki Juwa (WA) senseis. Kata includes multiple kicking techniques, namely mae geri, mawashi geri, yoko geri, ushiro geri and nidan geri. A kata embusen used to prepare karateka to learn Yabu no Jion Kata;
Yabu Jion: Kata passed down by Yabu Kentsu sensei, adopted to Tōon-ryū
P/Becchurin: Kata of Kanryo Higaonna, verbatim “100 continuous steps” and differs from Goju-ryu Suparimpei “108”;
Neipai: Kata retains Chinese flavour (possibly learned by Kyoda Juhatsu from Go Kenki but current soke doubts it because it differs a lot from Shito-Ryu’s Nipaipo kata that was definitely learned from Go Kenki);
Kumite:

Ippon Kumite: one punch kumite;
Nihon Kumite: two punch kumite;
Sanbon kumite: three puch kumite;
Kakede: Kumite starting from pushing hands;
Bunkai Kumite: exploration of kata in pairs;
Kobudo Kata List: (Source unknown)

Tsuken Shitahaku no Sai: Kata as taught by Kyoda Juhatsu;
Chatan Yara no Sai: Kata as taught by Kyoda Juhatsu;
Sueyoshi no Kon: Kata as taught by Kyoda Juhatsu;
Nunchaku: only kihon, not a kata
Additional exercises:

Rokkishu: A set of hand techniques similar to Goju-Ryu Tensho Kata and Uechi-Ryu Kanchin Kata. Opposite to the popular opinion it is not a kata;
Ten-i-happo: A set of evasions in eight directions, made by Kyoda Juhatsu, with receiving attacks, continued by counter attacks, includes pushing an opponent of balance followed by low circular foot sweep;
Ude Kitae: arms conditioning, preceding kumite,
Ashi Kitae: legs conditioning, preceding kumite,
Kyoda’s tradition was carried on by Iraha Choko(1901-1986), Kyoda Juko(3rd son;1926-1983), Onishi Eizo(1932-), Murakami Katsumi(1927-) and Kanzaki Juwa(重和)(1928-2018). Kanzaki gave teaching licenses to Yoshino Jusei(重正)(1937-2017), Fujishima Jusho(重捷), and Ikeda Jusshu (重秀) . Tōon-ryū have some dojo in Japan. Yoshino’s branch Shido-kai in Fukuoka. Onishi’s branch Kouei-kan in Tokyo. Murakami’s branch Shorin-kan in Fukuoka. Ikeda Jusshu is the current Yondai Soke of Tōon-ryū (4th generation head of the school) still teaches karate in Oita, Beppu.

Information about Tōon-ryū in the Western world appears mainly due to the efforts of the Karate researchers Mario McKenna (Canada) and Pavel Demyanov (Russia). Mario McKenna studied under Kanzaki Juwa (Shigekazu) sensei. Pavel Demyanov studied under Ikeda Jusshu (Shigehide) and learned the entire Tōon-ryū curriculum, including Kobudo, and has permission to teach.

Ο Eizo Onishi, κατάγεται από μια πολύ παλιά και παραδοσιακή οικογένεια Samurai. Σπούδασε κινεζικές τέχνες με διάφορους δασκάλους, ιδιαίτερα με τον δάσκαλο Koichi Kyo (ιαπωνική προφορά), έναν καθηγητή πανεπιστημίου από την Ταϊβάν. Σπούδασε επίσης παραδοσιακές ιαπωνικές πολεμικές τέχνες όπως το Judo, το Kendo, το Jodo.
Το όνομα Koei – Kan προτάθηκε στον ιδρυτή του συστήματος, Onishi Eizo, από τον μέντορά του, τον δάσκαλο Toyama Kanken.

Ο ορισμός εκφράζει απόλυτα τη φύση και το σκοπό του Koei – Kan. Σκοπός της μελέτης του Koei – Kan, είναι να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας πλήρως σε μια προσπάθεια να κάνουμε την καλύτερη χρήση στις ζωές μας.

Στα ιαπωνικά, αυτή η φιλοσοφία είναι ένα μείγμα από υπακοή, απόκλιση και διαχωρισμό. Φυσικά υπάρχει κάποια ομοιομορφία σε κάθε στάδιο της μάθησης. Ωστόσο, εκτός από τις θεμελιώδεις αρχές που έχουν κατακτηθεί, υπάρχουν και νέες μέθοδοι που ενθαρρύνουν τις ιδιαίτερες ανάγκες ενός μαθητή.

Η διδασκαλία του Koei-kan προσκολλάται στην ηθική του budo: ταπεινότητα, αλήθεια, αυτοπειθαρχία, αυτονομία, ειρήνη, σεβασμό, ανιδιοτέλεια, τιμή και θάρρος.

Εδραίωση KOEI – KAN σε Ευρώπη και Αμερική

Ο άνθρωπος και μεγάλος δάσκαλος Ελευθέριος Καλούδης. Ο Kaloudis Sensei, για όσους από εμάς ασκούμε αυτή την αξιέπαινη τέχνη, είναι χωρίς αμφιβολία ο μέγιστος πρωτοπόρος του Koei–Kan σε Αμερική, Ευρώπη και Λατινική Αμερική.
Ο ελληνικής καταγωγής Sensei Καλούδης, ξεκίνησε της εκπαίδευσή του στις πολεμικές τέχνες με το Judo.

Πιστεύεται ότι κάτω από αυτές τις συνθήκες ο Sensei Καλούδης συστήθηκε με τον δάσκαλο Onishi και αργότερα τον αποδέχτηκε ως μαθητή του.

Όταν ο Onishi πήρε την άδεια ίδρυσης του Koei-Kan, ο Edward Kaloudis είχε ήδη αρκετούς μήνες εκπαίδευσης κοντά στον Kanken Toyama, στον οποίο είχε πάει ένας θείος του καπετάνιος. Σύμφωνα με την αφήγηση του ιδίου του sensei Kaloudis, είχε κρυφτεί μέσα στο καράβι του θείου του που ταξίδευε προς την Ιαπωνία. Όταν ο θείος του τον ανακάλυψε και μη μπορώντας να κάνει τίποτα άλλο, τον οδήγησε στον φίλο του Toyama. O Kaloudis ακολούθησε τον Onishi στην πρώτη εκπαιδευτική αίθουσα του Koei-Kan στο Kanagawa-Ken κι έγινε ο πρώτος μη Ανατολίτης που κέρδισε το πρωτάθλημα της All Japan Karate-Do Association.

Τελικά απέκτησε το βαθμό Nidan (δεύτερος βαθμός της μαύρης ζώνης). Ο Sensei Καλούδης εγκαταστάθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής και άρχισε τη διδασκαλία του Koei – Kan στην πόλη της Νέας Υόρκης, ενώ παράλληλα ήταν φοιτητής στο New York University, το 1956. Αργότερα, εγκατέστησε τη σχολή του στο New Jersey. Είχε διδάξει και είχε κάνει επιδείξεις σε ολόκληρο τον κόσμο.

Δίδαξε στην αστυνομία της Νέας Υόρκης και συνέγραψε στο εγχειρίδιο των πολεμικών τεχνών, το οποίο χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα.Το 1965 άνοιξε το πρώτο του dojo στο Κλίφτον του Νιου Τζέρσεϋ.

Κατείχε την μαύρη ζώνη 8ο Dan.

Ολόκληρη η μελέτη σπουδών του Koei-Kan Karate-Do περιλαμβάνει τα εξής:

• Τaiso : (καλλισθενική γυμναστική) : Σημαντικό μέρος της προπόνησης του Karate. Πριν αρχίσει η πρακτική εξάσκηση του Karate γίνεται προκαταρκτικά καλλισθενική γυμναστική (jumbi undo) για να χαλαρώσουν και να δυναμώσουν οι μυς, οι αρθρώσεις, οι τένοντες και οι κλειδώσεις. Αυτές οι ασκήσεων αυξάνουν τη πρόσληψη οξυγόνου και διεγείρουν την κυκλοφορία του αίματος. Η καρδιά και οι πνεύμονες δυναμώνουν και δεν κουράζονται τόσο εύκολα κατά την διάρκεια εντατικής άσκησης.
• Κihon waza : “Βασικές τεχνικές”, διενεργούνται εκτενώς αναπτύσσοντας την κατάλληλη μορφή με γροθιές, αποκρούσεις, κλωτσιές, στάσεις και κινήσεις . Οι τεχνικές ταξινομούνται ως kihon (βασικές κινήσεις) και kaishu (προχωρημένες κινήσεις).
• Tachi kata και Kamae (στάσεις και θέσεις επιφυλακής).
• Kaichu Waza (προχωρημένες τεχνικές).
• Tenshin waza : (τεχνικές μεταφοράς σώματος). Δίνεται μεγάλη βάση και εκτελούνται καθημερινά για την αποφυγή, επίθεση και αντεπίθεση ενός ή περισσοτέρων αντιπάλων. Τεχνικές μεταφοράς του σώματος πρέπει να χρησιμοποιούνται σε αντιπάλους που είναι μεγαλύτεροι και ισχυρότεροι, οπλισμένοι ή πολυάριθμοι. Υπάρχουν 15 βασικές τεχνικές tenshin waza και πολλές παραλλαγές. Πρώτα ασκούνται οι μαθητές μόνοι τους προς όλες τις κατευθύνσεις, στη συνέχεια συνδυάζουν με μπλοκάρισμα, χτύπημα, κλωτσιές και γροθιές. Το Koei-kan διδάσκει ότι η σωστή εκτέλεση του tenshin waza επιτρέπει την καλύτερη χρήση του σωματικού βάρους, της απόστασης και της δύναμης του αντιπάλου.
• Kokyu Waza (τεχνικές αναπνοής)

• Κata : στο Koei – kan η εκμάθηση στα Kata (σειρά από προκαθορισμένες φόρμες που περιλαμβάνει τεχνικές άμυνας και επίθεσης σε νοητούς αντιπάλους) τονίζεται και “δουλεύεται” για να αναπτύξει ο ασκούμενος την ταχύτητα, το χρόνο δράσης- αντίδρασης, το συντονισμό, την ισορροπία, την εστίαση, την ακριβή αναπνοή, την επαφή με τα μάτια και τα γρήγορα αντανακλαστικά. Το Koei-kan διδάσκει την ιστορία και την προέλευση των kata, καθώς την πρακτική τους σημασία και το πως μπορούν ακόμη και σήμερα να έχουν χρησιμότητα στον τομέα της αυτοάμυνας.
• Kumite : Το Kumite (Ιαπωνικά: 組手), είναι ένα από τα τρία κύρια τμήματα της προπόνησης καράτε, μαζί με το kata και το kihon. Το Kumite είναι το μέρος του καράτε στο οποίο ένα άτομο προπονείται ενάντια σε έναν αντίπαλο, χρησιμοποιήθηκε επίσης για αγώνες δρόμου. Υπήρχαν πολλά υπόγεια κλαμπ μάχης που περιλάμβαναν kumite χρησιμοποιώντας τις τεχνικές που έμαθαν από το kihon και το kata.Το Kumite μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη μιας συγκεκριμένης τεχνικής ή μιας δεξιότητας (π.χ. αποτελεσματική κρίση και προσαρμογή της απόστασης κάποιου από τον αντίπαλό του) ή μπορεί να γίνει στον αγώναKumite σημαίνει «ελεύθερος αγώνας». Με όρους Karate, το Kumite είναι το μέρος όπου δύο αγωνιζόμενοι αντιμετωπίζουν εκτελώντας αμυντικές και επιθετικές τεχνικές σε έναν όρθιο αγώνα. Οι αγωνιζόμενοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν γροθιές, κλωτσιές ή ρίψεις εναντίον των αντιπάλων τους.
• Bogu : Μια μοναδική πτυχή του koei-kan είναι η χρήση bogu (πανοπλία ή προστατευτικό στολή), κατά τη διάρκεια πλήρους επαφής. Το bogu εφευρέθηκε από τον Eizo Onishi το 1955 και δοκιμάστηκε για πρώτη φορά στο πρωτάθλημα All Japan Karate-Do Shikoku Regional, το 1957. Ο εξοπλισμός κατά κάποιο τρόπο θυμίζει την πανοπλία που φορούσαν οι Ιάπωνες και ευρωπαίοι ξιφομάχοι, καθώς και την πανοπλία που χρησιμοποιούσαν οι ασκούμενοι του kendo. Αποτελείται από: κράνος, μία μάσκα με ατσάλινο πλέγμα και βαριά επένδυση στα πλευρά και το λαιμό (προστατευτικό σώματος),ένα μεγάλο μαξιλάρι που εκτείνεται από το λαιμό έως τη μέση, γάντια, kinteki-eat (προστατευτικό της βουβωνικής χώρας). Στη θεωρία του Koei-kan, είναι αναγκαία η πλήρης επαφή κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης. Παρόλο που ο εξοπλισμός είναι βαρύς και περιορίζει τις κινήσεις, οι μαθητές εξασκούνται στην ταχύτητα, την εστίαση και το χρόνο. Η δύναμη που ασκείται κατά τη διάρκεια που κάποιος φοράει το bogu, επιδεικνύει μεγαλύτερη μαεστρία, από κάποιον που δεν τη φοράει. Εισήχθηκε στο σύστημα το 1955 και πρωτοδοκιμάστηκε δημόσια All Japan KarateDo regional championships το 1957 φυσικά στην Ιαπωνία. Το Bogu ανέδειξε την μάχιμη μορφή του καράτε στους μετέπειτα χρόνους κάτι που είναι απαραίτητο στοιχείο για την πληρότητα ενός συστήματος πολεμικών τεχνών. Το Bogu από τότε που εισήχθη στο σύστημα μας δεν έχει σταματήσει ποτέ να εξασκείται είτε πρόκειται για την Ιαπωνία είτε πρόκειται για την Αμερική και την Ευρώπη. Στην ασπρόμαυρη φωτογραφία φαίνεται η επίδειξη του bogu στο Μάντισον Square Garden της Αμερικής το 1974. Η χρήση των προστατευτικών στο σύγχρονο κόσμο των πολεμικών τεχνών δεν ήτανε τόσο γνωστή από την παράδοση. Το σύστημα μας φρόντισε τόσο να διατηρήσει αυτή την παράδοση όσο και να την προβάλλει αλλά και να την κρατήσειζωντανή έως και σήμερα.

Bogu for kids being taught in their school today

 

• Goshin-jitsu (τεχνικές αυτοάμυνας). Επικεντρώνεται στις πραγματικές καταστάσεις και πώς να κυριαρχήσει σε αυτές. Ως εκ τούτου, εφαρμόζει επίσης γόνατο, αγκώνες, κλειδώματα, μοχλούς, και χτυπήματα με την κόψη και τα δάχτυλα του χεριού. Ενώ το jiyu kumite παίρνει μόνο ένα περιορισμένο αριθμό τεχνικών, το goshin-jitsu χρησιμοποιεί τα πάντα από βασικές τεχνικές και κάτα.

• Nage no kata: Είναι μορφή εξάσκησης σαρωμάτων και ρίψεων.  Στο koei kan υπάρχουν πέντε σετ από πέντε τεχνικές το καθένα, σύνολο 25 τεχνικές. Οι τεχνικές ρίψεων ανήκουν φυσικά στο κομμάτι του Ζίου ζίτσου που εμπεριέχεται στο σύστημα μας.
• Shime Waza (τεχνικές πνιγμού).
• Hazumi Waza (τεχνικές αποφυγής αρπαγής).
• Gyaku-Te ή gyaku kansetsou waza: (Ιαπωνικά: 逆手). Τεχνικές με ανάποδες ή μη αναμενόμενες στρεβλώσεις, όπως ganseki otoshi , juji gatame , ude gaeshi k.a.   Ένα σύστημα υποβολής κρατήματος και ελέγχου του αντιπάλου. Και αυτή η ομάδα τεχνικών ανήκει στο Ζίου ζίτσου που εμπεριέχεται στο σύστημα μας από τότε που ιδρύθηκε το Koei Kan.
• Kobudo :  Kobudō(古武道, Παλιές πολεμικές τέχνες ) είναι ένας συλλογικός όρος για τις ιαπωνικές παραδοσιακές τεχνικές για τη χρήση πανοπλιών , λεπίδων , πυροβόλων όπλων και τεχνικών που σχετίζονται με τη μάχη και την ιππασία .  Το kanji 古流武術 (πολεμικές τέχνες της παλιάς σχολής) και 古武術 (παλιές πολεμικές τέχνες) είναι άλλοι τρόποι γραφής του.

.

Ο γενικός όρος “ομπρέλα”  ko-ryū (古流, “παλιά σχολή”) χρησιμοποιείται επίσης για να περιγράψει αυτές τις αρχαίες τέχνες.Παραδοσιακά όπλα που διδάσκονται στο koei kan,  ενδεικτικά είναι: nunchaku , bo , tonfa, sai ,kama, eku κ.α.Στη σχολή μας όλα τα παρακάτω όπλα της εποχής υπάρχουν στην βασική και εξεταστέα μας ύλη. Υπάρχουν βασικές τεχνικές, σετ , ολοκληρωμένα και απαράλαχτα  kata και τεχνικές τόσο άμυνας όσο και επιθέσεων.Το kobudo χρησιμοποιόταν από τις περισσότερες ryu της εποχής. Σιγά-σιγά όμως για αρκετούς λόγους άρχισε να εκφυλίζεται. Πολλές σχολές δεν είχανε καν τα τετραγωνικά μέτρα που χρειάζονται για να αναπτυχθούν επαρκώς οι τεχνικές kobudo. Σε άλλους φαινόταν ακριβώς ο εφοδιασμός των συγκεκριμένων εξαρτημάτων για την πρακτική. Επίσης στα πλαίσια εξευγενισμού τις πολεμικές τέχνες και μετατροπή της σε σπορ αυτό το παραδοσιακό είδος εξάσκησης στα συστήματα που το εξασκούσαν δυστυχώς μπήκε στο “χρονοντούλαπο” τους. Εμείς κρατάμε αυτό το παρακλάδι εξάσκησης άκρως παραδοσιακά και δεν έχουμε σταματήσει να το εξασκούμε από τότε που ιδρύθηκε το σύστημα (1954) μέχρι και σήμερα

• NUNCHAKU

  Το nunchaku ήταν αρχικά γεωργικό εργαλείο και το χρησιμοποιούσαν για το αλώνισμα των σιτηρών, ενώ ως όπλο το συνδύαζαν με διάφορες στάσεις και τεχνικές. Με τα ραβδιά κάρφωναν ή χτυπούσαν τον αντίπαλο και με το σχοινί που τα ένωνε έπνιγαν, παγίδευαν ή αμύνονταν σε επιθέσεις.

  Δημιουργήθηκε τον 17ο αιώνα, στην Οκινάουα, μετά την κατάληψη των εδαφών της από τους Ιάπωνες και ήταν ένα από τα από τα φαινομενικά πιο ακίνδυνα όπλα της εποχής. Τα δύο ίσα άκρα του ενώνονταν μεταξύ τους με τρίχες από άλογο και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ενάντια σε ένοπλους και άοπλους αντιπάλους.

  Αργότερα για να είναι ακόμα πιο ανθεκτικά αντικαταστάθηκε το σχοινί που ένωνε τα σταθερά μέρη μεταξύ του με  αλυσίδα.

  Απέκτησε μεγάλη φήμη μετά από τις ταινίες πολεμικών τεχνών της εποχής όπως παραδείγματος χάρη ταινίες του Μπρους Λη στις οποίες φαίνεται να τα χειρίζεται με ιδιαίτερη ευκολία και μαεστρία αντιμετωπίζοντας πολλαπλώς αντιπάλους. Το παράδειγμα του ακολούθησαν κι άλλοι ηθοποιοί αντίστοιχων ταινιών .

  

  Πάρα πολλές σχολές χρησιμοποιούν και σε μικρότερες ηλικίες και εκπαιδευτικούς τύπους νουντσάκου τα οποία σταθερά μέρη τους είναι από σφουγγάρι για να αποφεύγονται οι τραυματισμοί. Είναι πολύ εκπαιδευτικό και μια καλή άσκηση για το μυαλό καθώς πρέπει να εναρμονιστεί το σώμα με το εργαλείο που κρατάνε για να εκτελέσουν μία κίνηση η μία τεχνική.

  

  Το koei kan έχει τόσο μικρά και εκπαιδευτικά κάτα για μικρούς μαθητές αλλά και ύλη για ενηλίκους.

  Με τα συγκεκριμένα παραδοσιακά κάτα, άνετα μπορεί κάποιος να λάβει μέρος σε επίσημες διοργανώσεις καθότι δεν είναι απλά επινοημένες τεχνικές από κάποιο δάσκαλο αλλά εναρμονισμένη ύλη του συστήματος μας από ιδρύσεως του.

     

  Εκτός από κάτα περιλαμβάνονται διάφορα σετ που μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε κάποια επίδειξη όπως και τεχνικές αυτοάμυνας.

  Σημειωτέον ότι αυτό το εξαιρετικό εργαλείο έχουν υιοθετήσει κάποιες αστυνομίες χωρών όπως σε διάφορες πολιτείες της Αμερικής που χρησιμοποιείται σαν μέσο ελέγχου των αστυνομικών οργάνων.

  

• BO

  Το bo είναι ένα πολεμικό όπλο της Οκινάουα και η Ιαπωνική πολεμική τέχνη είναι το bojutsu. Η βάση της τεχνικής του bo είναι το te που σημαίνει χέρι. Οι τεχνικές ώθησης, αιώρησης και χτυπήματος μοιάζουν συχνά με κινήσεις με άδεια χέρια, ακολουθώντας τη φιλοσοφία ότι το bo είναι απλώς μια «προέκταση των άκρων κάποιου».

  Υπάρχουν πολλοί τύποι bo, που ο καθένας έχει την δική του χρησιμότητα.                             

  Το chukon bu που είναι κωνικό γιατί είναι πιο παχύ στο κέντρο απ’ ότι στις άκρες.

  Το maru bo που είναι κυκλικό και ισόπαχο από άκρη σ’ άκρη.

  Το kaku bo που είναι τετράγωνο (rokkaku bo).

  Το hokkaku bo που είναι οχτάγωνο.

  Το kanabo είναι κατασκευασμένο από βαρύ ξύλο ή εξ ολοκλήρου από σίδηρο, με σιδερένιες ακίδες ή καρφιά στη μία άκρη και μοιάζει με ρόπαλο.

  Το tanbo είναι ένα κοντό ραβδί από σκληρό ξύλο που χρησιμοποιείται με τον ίδιο τρόπο όπως το hanbo μήκους περίπου 1 μέτρου. Το Tanbo μπορεί να έχει ατομικό μέγεθος χρησιμοποιώντας παραλλαγές της μεθόδου “από χέρι σε αγκώνα”.

  Το bo μετριέται σε shaku δηλαδή πόδια. Το shaku είναι μια ιαπωνική μέτρηση που ισοδυναμεί με 30,3 εκατοστά (0,994 πόδια). Το μέσο μέγεθος ενός bo είναι 6 shaku (περίπου 6 πόδια (1,8 m) (rokushaku bo), αλλά μπορεί να είναι έως και 9 πόδια (2,7 m) ( kyushaku bo). Υπάρχουν και πιο κοντά bo, το jo το οποίο έχει μήκος 1,2 m (47 in) και το hanbo (μισό bo), το οποίο έχει μήκος 90 cm (35 in). Το bo έχει συνήθως πάχος 3 cm (1,25 ίντσες), εκτός από το chukon bu που δεν έχει σταθερό πάχος γιατί λεπταίνει στις άκρες του. 

  Στη φεουδαρχική Ιαπωνία, αποτελούσε κομμάτι του bugei (πρώιμο στυλ ιαπωνικών πολεμικών τεχνών) και χρησιμοποιούνταν από τους σαμουράι, τους ιερείς αλλά και από απλούς ανθρώπους. Με μήκος 1,83 μ., κατέστη ένα από τα πλέον αποτελεσματικά όπλα ενάντια στο σπαθί καθώς αφόπλιζε τον αντίπαλο ενώ ταυτόχρονα διατηρούνταν μια ασφαλής απόσταση. Το bo εξελίχθηκε από ένα μακρύ κομμάτι ξύλο το οποίο κρεμούσαν κατά μήκος των ώμων για την μεταφορά κουβάδων με νερό ή άλλων φορτίων (φρούτα ή λαχανικά). Ως όπλο επέτρεπε την άμυνα αλλά και την επίθεση απέναντι σε ευρεία γκάμα όπλων. Επίσης μέσα στις τεχνικές του bo περιλαμβάνονται εκτός από μπλοκ και χτυπήματα, σκουπίσματα και παγιδεύσεις.

• TONFA

  

  Αρχικά χρησιμοποιούνταν ως χερούλι μύλου ρυζιού ή φασολιού, ενώ σταδιακά οι κυκλικές κινήσεις κατά τη χρήση του ως αγροτικού εργαλείου εξελίχθηκαν στα κυκλικά του χτυπήματα ως όπλο. Η πλευρά του tonfa χρησιμοποιούνταν για άμυνα ενώ οι άκρες του για άμεσα χτυπήματα.

  Τα tonfa αποτελούν βασικο αστυνομικό εφόδιο και χρησιμοποιείται ως μέσο ελέγχου σε πάρα πολλές πολιτείες της Αμερικής αλλά και σε ευρωπαϊκές χώρες όπως η Ισπανία Γερμανία και σε πολλά άλλα κράτη. Φέρει την ονομασία “pr-24”. Στη σχολή μας υπάρχει πιστοποιημένο πρόγραμμα από αμερικανούς εκπαιδευτές στην βασική χρήση αλλά και σε προχωρημένες τεχνικές.

  

• SAI

• KAMA

  

Το koei-kan, όπως όλα τα θεμελιώδη συστήματα καράτε, απαιτεί καλή σωματική κατάσταση. Οι φιλοσοφικές και ηθικές διδασκαλίες του, βοηθούν το μαθητή να υπομένει τις δυσκολίες και τις δοκιμασίες της εκπαίδευσης. Οι ακαδημαϊκές πτυχές κατάρτισης περιλαμβάνουν ιατρικά, πολιτιστικά και ιστορικά στοιχεία.

Όλοι οι υποψήφιοι για την Μαύρη ζώνη πρώτο dan (shodan) γράφουν μία ολοκληρωμένη εργασία η οποία αποστέλλεται στην Ιαπωνία για την έγκριση του sensei Onishi.

Η εποχή μας, ο κόσμος, η ζωή μας «τρέχουν με γοργούς ρυθμούς», εμείς γιατί να μείνουμε αμέτοχοι και στάσιμοι; Όταν καθημερινά ακούμε,βλέπουμε και διαβάζουμε περιστατικά βίας, γιατί μένουμε αμέτοχοι; Ίσως επειδή δεν «χτύπησε» ακόμα τη δική μας πόρτα; Μήπως είναι προτιμότερο και πιο συνετό να προπονηθούμε, να εκπαιδευτούμε και να είμαστε σωστά προετοιμασμένοι;

Σχετικά άρθρα :

https://martial-arts.gr/aftoamyna-aftoprostasia/epideixi-sto-gipedo-cholidi/

ΒΡΑΒΕΥΣΗ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΠΟΛΕΜΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΑΜΥΝΑΣ ΑΥΤΟΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ ΣΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΤΑΚΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ Κ.Ε.Δ.Ε