Άρθρο από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο των Πολεμικών Τεχνών «Το Ζεν και οι Πολεμικές Τέχνες», του Τζο Χάυμς
«Πρωτοσυναντήθηκα με το δάσκαλο του κένπο- καράτε Εντ Πάρκερ το 1952 σε ένα γυμναστήριο στο Μπέβερλυ Χιλς, όπου είχε νοικιάσει ένα χώρο. Ήταν ένας κομψός Χαβανέζος, 1,80 μ. ύψος , με πυκνά μαύρα μαλλιά και με την πρώτη ματιά μου θύμισε ένα τεράστιο δέντρο: τα χέρια του ήταν σαν γερά κλαδιά και τα γυμνά του πόδια έμοιαζαν ριζωμένα ακλόνητα στο πάτωμα . (Παρά το μέγεθός του όταν κινείται μοιάζει ανεμοστρόβιλος) . Φορούσε ένα παλιό φαρδύ γκι (βαμβακερή στολή δύο κομματιών που φορούν οι περισσότεροι πολεμιστές), το οποίο , όπως και η μαύρη του ζώνη, ήταν άσπρο σε διάφορα σημεία από τη χρήση και τα επαναλαμβανόμενα πλυσίματα. Το πρόσωπό του ήταν γαλήνιο , σα μόλις να ‘χε τελειώσει το διαλογισμό του .
Θυμάμαι καλά ένα από τα πρώτα μου μαθήματα στο DOJO του στο Λος Άντζελες, όπου έκανα KUMITE (ελεύθερη πάλη) με κάποιον αντίπαλο καλύτερο από μένα .Για να μπορέσω να αντισταθμίσω την έλλειψη γνώσης μου και πείρας, δοκίμαζα παραπλανητικά και ύπουλα χτυπήματα, τα οποία , δυστυχώς για μένα , αποκρούονταν με ευκολία από τον αντίπαλό μου, πράγμα που είχε σαν αποτέλεσμα να τελειώσει ο γύρος έχοντας εισπράξει ένα γενναίο ξυλοκόπημα . Ο Πάρκερ είχε παρακολουθήσει τον αγώνα . Όταν το μάθημα τελείωσε ήμουν απελπισμένος. Ο Πάρκερ με κάλεσε στο γραφείο του , που ήταν ένα μικρό αραιοεπιπλωμένο δωμάτιο, με ένα παλιό σκοροφαγωμένο γραφείο και μερικές φθαρμένες καρέκλες.
«Γιατί είσαι τόσο ταραγμένος;» με ρώτησε .
«Γιατί δε μπόρεσα να πάρω ούτε ένα πόντο», είπα.
Ο Πάρκερ σηκώθηκε από το γραφείο του και με ένα κομμάτι κιμωλία χάραξε μία γραμμή στο πάτωμα περίπου ενάμισι μέτρο μακριά.
«Πως μπορείς να κάνεις αυτή τη γραμμή πιο κοντή;» με ρώτησε.
Σκέφτηκα αρκετά και του ‘δωσα διάφορες απαντήσεις συμπεριλαμβάνοντας και το κόψιμο της γραμμής σε κομμάτια.
Κούνησε το κεφάλι του και χάραξε μια δεύτερη γραμμή μακρύτερη από την πρώτη.
«Πως φαίνεται τώρα η πρώτη γραμμή;»
«Πιο κοντή», απάντησα .
Ο Πάρκερ ένευσε καταφατικά: Είναι πάντα καλύτερο να βελτιώνεις και να ισχυροποιείς τη δική σου τη γραμμή ή τη γνώση, από το να προσπαθείς να κόψεις τη γραμμή του αντιπάλου σου. Με συνόδευσε στην πόρτα και πρόσθεσε: «Σκέψου αυτά που σου είπα».
Σκέφτηκα πράγματι αυτά που μου είχε πει και δούλεψα σκληρά τους επόμενους μήνες βελτιώνοντας τις τεχνικές μου και αυξάνοντας τη γνώση μου και την ικανότητά μου . Την επόμενη φορά που ξαναβρέθηκα με τον ίδιο αντίπαλο είχε και αυτός βελτιωθεί . Αλλά τα κατάφερα πολύ καλύτερα από την προηγούμενη φορά. Λίγο αργότερα συνειδητοποίησα ότι μπορούσα να εφαρμόσω ό,τι μου είχε διδάξει ο Πάρκερ στο παιχνίδι του τένις. Ήμουν ένας φανατικός παίκτης του Σαββατοκύριακου και συχνά βρισκόμουν παγιδευμένος παίζοντας με καλύτερους παίκτες. Όταν τα έβρισκα σκούρα κατάφευγα συχνά στη γνωστή μου τακτική, δηλ. όχι καθαρά χτυπήματα . Έχανα όμως σταθερά και ήμουν απογοητευμένος . Όμως αντί να προσπαθήσω να καλυτερεύσω το παιχνίδι μου προσπαθούσα να «κόψω τη γραμμή των αντιπάλων μου». Εγώ θα έπρεπε να παίζω όσο καλύτερα μπορούσα αντί να προσπαθώ να χειροτερέψω το δικό τους το παιχνίδι. Από τότε, έχοντας πάντα τη συμβουλή του Πάρκερ στο μυαλό μου, το παιχνίδι μου σύντομα βελτιώθηκε.
Έχουν περάσει σχεδόν τρεις δεκαετίες από τότε και ο Πάρκερ, στο διάστημα που μεσολάβησε, δίδαξε την τέχνη του σε χιλιάδες μαθητές. Όλοι, ακόμα και αν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που έφυγαν από το DOJO του, τον θυμούνται πάντα σαν ένα καλό φίλο και σαν ένα σοφό και ευγενικό δάσκαλο, που ενσαρκώνει το πνεύμα και τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών.»
«Το Ζεν και οι Πολεμικές Τέχνες», Τζο Χάυμς
Μία μικρή ιστορία μεγάλης σημασίας. Σκοπός της είναι να μας διδάξει την αξία του μόχθου και της αέναης προσπάθειας να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας και κατά συνέπεια τη ζωή μας. Κάθε τι που κάνουμε στη ζωή μας είναι ένας αγώνας. Από τον πιο μικρό στον πιο μεγάλο. Σημασία δεν έχει ποιος είναι ο αντίπαλος, αλλά ποιοι είμαστε εμείς. Αξία στη ζωή μας έχει να κατανοήσουμε τον εαυτό μας και να τον βελτιώνουμε συνεχώς, χωρίς να «κρυφοκοιτάζουμε» τους άλλους. Ο καθένας δρα και αντιδρά ξεχωριστά. Βλέποντας πως δρουν οι υπόλοιποι, το μόνο που κάνουμε είναι να μένουμε στάσιμοι. Μόλις το συνειδητοποιούμε, για να κερδίσουμε το χαμένο χρόνο, αρχίζουμε να αντιδρούμε με ύπουλα μέσα για να μπορέσουμε να πλησιάσουμε αυτούς που έφυγαν πιο μπροστά.
Ποιο το νόημα να νικήσουμε τον αντίπαλό μας με «τρικλοποδιές»; Ποια είναι η ηθική ικανοποίηση όταν ξέρουμε πως δεν κερδίσαμε με την αξία μας;
Όταν αποκτούμε κάποιο αγαθό υλικό ή άυλο με κόπο, μόχθο και θυσίες, είναι δύσκολο έως ακατόρθωτο να μας το πάρουν. Εάν όμως το «κλέψουμε», τότε φεύγει μόνο του.
Αυτό που οφείλουμε να κάνουμε για εμάς είναι να ασχοληθούμε με εμάς, να βελτιωθούμε και όλοι οι αγώνες θα είναι σίγουρα πιο εύκολοι.
